1. Уኻиዐиклሒп τу чуπፌснቤν
2. Բ опሃቺеፉеኯуψ ዘፉቾиктቿպоց
3. Իхωዞюμ рιхяኞαск

Bez siebie źle, razem jeszcze gorzej. Filmy o rozpadach związków Zakochali się, ale wcale nie żyli długo i szczęśliwie. Romans jak z bajki nieraz zamieniał się w horror. Z pozoru idealne związki umierały na naszych oczach. O tym, że w miłości nie zawsze jest szansa na happy end, kino przypomina niemal od początku swojego istnienia. Często robi to doskonale, czego dowodem choćby najgłośniejszy romans męsko-męski, najokrutniejszy rozwód w dziejach, czy legendarna wojna, którą przed oczami mają wszystkie małżeństwa. Gdy na ekrany kin wchodzi oczekiwana "Historia małżeńska", pora przypomnieć najsłynniejsze filmowe rozstania. 10 Zobacz galerię Materiały prasowe "Historia małżeńska" mocnym krokiem szła w tym roku po Złotego Lwa w Wenecji i, zdaniem wielu, zasłużyła na zwycięstwo. Ona, Nicole (Scarlett Johansson), kiedyś gwiazda ekranu, dziś aktorka teatralna. On, Charlie (Adam Driver), reżyser, który zdobył uznanie, wystawiając sztuki w Nowym Jorku. Mieszkają ze sobą, pracują, wychowują syna i powoli się od siebie oddalają. Noah Baumbach świetną "Frances Ha" udowodnił, że na sprawach uczuciowych zna się jak mało kto. Czy nowa produkcja Netfliksa dołączy do panteonu filmów o rozstaniach? Na wszelki wypadek miejcie pod ręką chusteczki. 1/10 "Jak być kochaną", reż. Wojciech Jerzy Has (1962) Materiały prasowe Zjawiskowa Barbara Krafftówna - Felicja - i hipnotyzujący Zbigniew Cybulski - Wiktor - czyli miłość w czasach okupacyjnej zarazy. Legendy kina w roli pary aktorów. Ten związek nie mógł się udać, ale film musiał. "Kto z nas się szanuje, kiedy naprawdę kocha" - mówiła postać Krafftównej, stworzona przez autora literackiego pierwowzoru Kazimierza Brandysa. Ściskający za gardło i serce film Wojciecha Jerzego Hasa, który w 1963 roku walczył o Złotą Palmę, mógł zostać wyciskaczem łez, jakich wiele. Został jednym z najwybitniejszych melodramatów w historii polskiego kina. Walka o miłość bez oglądania się na godność, wojna, która odziera z moralności i ludzie, którzy w nosie mają zgrywanie bohaterów. Jak w okrutnej rzeczywistości być szczęśliwym? Jak walczyć o miłość? Jak być kochaną? 2/10 "Annie Hall", reż. Woody Allen (1977) Materiały prasowe Historia Alvy'ego i Annie to jedna z jego najbardziej udanych filmowych psychoterapii. W obsypanym Oscarami komediodramacie Allen poznał nas z bohaterami - komikiem z Manhattanu i piosenkarką z nocnego klubu - w których nie sposób się nie zakochać. Oni - na pierwszy rzut oka pokrewne dusze - też się kochali. Problem w tym, że "tak trudno razem być ze sobą". Brzmi znajomo? Jeszcze jak. 3/10 "Sprawa Kramerów", reż. Robert Benton (1979) Materiały prasowe Od miłości tylko krok do nienawiści, o czym raz na zawsze przekonaliśmy się dzięki historii Joanny i Teda. Kochające małżeństwo w końcu zaczęło skakać sobie do gardeł, niczym najgorsi wrogowie. Choć dziś trudno w to uwierzyć, arcymistrzowski duet Meryl Streep i Dustin Hoffman był dziełem przypadku. Streep, przesłuchiwana do roli kochanki Teda, swoją pierwszą nagrodzoną Oscarem rolę dostała w spadku po Kate Jackson. Finalnie trudno oderwać wzroku od ekranu, jeszcze trudniej uwierzyć, że chęć zemsty może okazać się ważniejsza od dobra dziecka. "Sprawa Kramerów", czyli najokrutniejszy rozwód w dziejach kina i przykład tego, jak nigdy nie należy się rozstawać. 4/10 "Wojna państwa Rose", reż. Danny DeVito (1989) Materiały prasowe Rozstanie na wesoło, czyli wojna, którą przed oczami mają wszystkie małżeństwa. Kiedy widzom było do śmiechu, Barbara i Oliver dosłownie walczyli o życie. Trutki, spadające na głowę żyrandole, a w tym wszystkim ludzie, którzy w pogoni za awansem społecznym stali się zwyrodnialcami. Czarna komedia Danny'ego DeVito była remedium dla zmęczonych poważnymi romansami widzów. Choć znaleźli się tacy, którzy kręcili nosem na stereotypowe ukazanie pary głównych bohaterów i łopatologiczną przestrogę przed nowobogactwem, Michael Douglas i Kathleen Turner (zasłużone aktorskie nominacje do Złotych Globów i dla najlepszej komedii lub musicalu), zrekompensowali wszystkie niedostatki scenariusza. Aż strach pomyśleć, że pierwotnie to filmowe starcie na małżeńskim ringu trwało... ponad trzy godziny! 5/10 "Tajemnica Brockeback Mountain", reż. Ang Lee (2005) Materiały prasowe Bo do tanga nie zawsze trzeba dwojga. Czasem trzeba dwie, albo dwóch. Gejowskie love story, które zapisało się w historii kina, przenosi w czasy, nie tak znowu odległe, gdy homoseksualni mężczyźni zamiast udanego związku mieli toksyczne małżeństwo i oszukiwaną, nieszczęśliwą kobietę u boku. Ennis i Jack najpierw udawali, że ich miłości nie ma, a później próbowali ją zabić, rozstając się i na powrót do siebie wracając. Czy ostatecznie zabrakło im akceptacji, czy odwagi? Nagrodzony Oscarem Ang Lee nie daje odpowiedzi. Może właśnie w tym tkwi sekret sukcesu najgłośniejszego filmowego romansu męsko-męskiego? "Tajemnica Brokeback Mountain" mogła pozostać kiczowatym love story, a została symbolem. Nie tylko kina LGBT, ale też okresu, który chciałoby się nazywać bezpowrotnie minionym. 6/10 "Plac Zbawiciela", reż. Krzysztof Krauze, Joanna Kos-Krauze (2006) Onet Beata i Bartek mieli dzieci, miłość i niezbyt wygórowane marzenia. Przede wszystkim marzyli o własnym kącie. I gdy wydawało się, że niewiele brakuje, by mogli wreszcie pójść na swoje, deweloper zbankrutował. Po miłości został im niespłacony kredyt. Oparta na faktach historia przeciętnej rodziny z warszawskiego blokowiska to rozpad relacji w pigułce, którą trudno przełknąć. Hiperrealistyczna opowieść o nieporadności, nieszczęściu i patologiach, rodzących się nie za drzwiami marginesu, ale ludzi niewyróżniających się z tłumu. O krzywdach, które wyrządzamy sobie nawzajem w domach, bez użycia siły. "Plac Zbawiciela" jest przeżyciem ekstremalnym. Dla jednych był i pozostanie przestrogą, dla innych oczyszczeniem, jeszcze inni będą traktować go jako dowód na to, że z rodziną nie zawsze wychodzi się dobrze. Nawet na zdjęciu. 7/10 "Blue Valentine, reż Derek Cianfrance (2010) Onet Śmierć żadnego filmowego związku dawno nie była tak bolesna, a aktorska chemia tak imponująca. Ryan Gosling i Michelle Williams filmem Dereka Cianfrance'a zasłużyli na wszystkie możliwe nagrody. "Dorosłe dzieci" były razem kilka lat. Para wychowywała córkę, wydawała się szczęśliwa. Problem w tym, że proporcjonalnie do stażu z każdym dniem przybywało im frustracji. Świat rodem z komedii romantycznej musiał zmierzyć się z prawdziwym życiem. Gdy pierwsze randki odeszły w zapomnienie, bohaterowie pokazali swoje drugie, mniej przyjazne oblicze. Widzowie "Blue Valentine" dzielą się zwykle na sprzymierzeńców Deana i orędowników Cindy. Ostatecznie nie ma jednej racji, nie ma recepty, co zrobić, żeby nie powtórzyć losu głównych bohaterów. Przyczyny, dla których tej dwójce nie wyszło, można mnożyć. Powody do seansu "Blue Valentine" także. 8/10 "Wyśnione miłości", reż. Xavier Dolan (2010) Onet Historia tego pięknego, miłosnego trójkąta, również nie skończyła się na "i żyli długo i szczęśliwie". Młodość uchwycona w wysmakowanych kadrach Xaviera Dolana i szlagierach spod znaku Dalidy, miała w sobie dokładnie tyle naiwności, ile każdy z nas w młodym wieku. Cudowne dziecko kina w swoim drugim filmie pokazało tylko z pozoru niezobowiązujący związek. O tym, jak silne mogą być tytułowe miłości, przekonaliśmy się w finale. Stylizowany na Dawida Michała Anioła Nicolas w końcu nie budził już miłosnego zachwytu u pary swoich kompanów - Marie i Francisa. Przyspieszony oddech i motyle w brzuchu ustąpiły miejsca syczeniu z nienawiści. Po relacji pozostał im wstręt. Do niego i do siebie. 9/10 "Rozstanie", reż. Asghar Farhadi (2011) Onet Można na chwilę zapomnieć o spektakularnie kończonych relacjach. Oscarowe "Rozstanie", nazywane filmowym objawieniem nowego tysiąclecia, stworzył niedościgniony mistrz współczesnego kina psychologicznego, więc o oczywistościach nie ma mowy. Rozpad małżeńskiego pożycia w doskonałym irańskim melodramacie następuje już na początku filmu. Nader i Simin mieli odmienne wizje wychowania swojej córki, co doprowadziło do kresu ich związku. Koniec jednego małżeństwa stał się dla Farhadiego punktem wyjścia do pytań o podstawowe kwestie: relacje międzyludzkie, religie i wynikające z niej podziały, naginanie prawdy, przyzwoitość. Tym razem nie chodziło tylko o jeden związek, ale o związki międzyludzkie w ogóle. A dokładnie o ich rozpad. 10/10 "Zimna wojna", reż. Paweł Pawlikowski (2018) Łukasz Bąk / Kino Świat Bez siebie źle, razem jeszcze gorzej - przypomniał laureat Oscara Paweł Pawlikowski. Twórca "Idy" nie karmił nas iluzją, że zawsze może być pięknie. Zaoferował kino najwyższej próby - opowiedział o niespełnieniu, o miłości, o pogrzebanych marzeniach, o tęsknocie - za drugą osobą i za krajem. "Obywatel świata", jak nazywają Pawlikowskiego, pokazał fascynacje rodzimym folklorem, który na ekranie dostał nowe, wspaniałe życie. Słuchaliśmy "Dwóch serduszek", jakby to był ten pierwszy raz. Najbardziej osobisty film w karierze Pawlikowskiego (inspirowany historią jego rodziców i im dedykowany), zderzył marzenia i plany dwójki zakochanych artystów z komunistyczną rzeczywistością. Romans jak z bajki kolejny raz zamienił się w serię wzajemnych oskarżeń, krótkotrwałych powrotów i stopniowo opadających złudzeń. Data utworzenia: 29 listopada 2019 14:49 To również Cię zainteresuje Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Znajdziecie je tutaj.

Tłumaczenia w kontekście hasła "rozdwojeniu" z polskiego na angielski od Reverso Context: Gere dowiaduje się, że Norton kłamał o swoim rozdwojeniu jaźni i że zamordował arcybiskupa.

Genialny, jeden z najlepiej zagranych filmów w historii. Nic tylko wstąpić do klubu. 10 Właściwie nie wiem, jak zacząć pisać tą recenzję. No bo ciężko jest napisać recenzje swojego ulubionego filmu. A więc zacznę standardowo. Fabuła, co tu dużo mówić, należy do jednych z najoryginalniejszych pomysłów ostatnich lat. Wielkie brawa należą się twórcy książki na podstawie której powstał ten obraz. W miejscu, w którym teraz czytacie te słowa, starałem się wcześniej opisać fabułę. (Nie)stety należy ona do tych, których nie da się opisać dwoma zdaniami, więc powiem tylko o jej głównym wątku. Dwaj młodzi faceci zakładają klub „bokserski”, który z czasem przeradza się w ogólnokrajową (akcje umiejscowiona jest w USA –dziwne) grupę przestępczą. Wydaje się proste, ale wcale takie nie jest... Podziemny krąg (1999) - Edward Norton (I), Meat Loaf Główną zaletą tego (arcy)dzieła jest genialny wręcz klimat. Przez kilkanaście lat swojego życia nie widziałem drugiego filmu z przynajmniej w części tak samo mrocznym klimatem (no może tylko dorównuje mu „Siedem”). Główną rolę w „Fight Club” zagrał Edward Norton (pewnie kojarzycie go z „American History X”) i jest to rola absolutnie genialna. W ogóle moim zdaniem jest to jeden z najlepiej zagranych filmów w historii kina. Mnie zachwyciło co najmniej pięć ról, oprócz trzech głównych, czyli Edwarda Nortona, Brada Pitta i Heleny Bonham-Carter jest jeszcze kilka świetnych ról drugo- a nawet trzecio- planowych. Reżyserem jest David Fincher („Obcy III”, „Siedem”, „Gra”, „Azyl”), jeden z ciekawszych i oryginalniejszych twórców Hollywoodu. W tym filmie, tak jak w poprzednich nie poszedł na łatwiznę. Przesłaniem filmu, jest piętnowanie naszej konsumenckiej kultury. Określa nas jako więźniów wielkich korporacji, niewolników w białych kołnierzykach i sugeruje, że Bóg jest nam niepotrzebny. Jest to zdecydowanie najlepszy film tego reżysera, bije na głowę nawet słynne „Siedem”. Na zakończenie mogę tylko powiedzieć, że film jest bardzo krwawy (co było głównym zarzutem polskich krytyków), ale mnie to jakoś szczególnie nie raziło. Po za tym „Podziemny krąg” ma w sobie to coś, co z filmu genialnego robi film kultowy.

Read 37 reviews from the world’s largest community for readers. Jestem nią, a ona jest mną, dzieli nas tylko chwila. MaryMarie, wychowana w małym szwedzki…

zapytał(a) o 11:38 Film o rozdwojeniu jaźni?! No więc z wczoraj/na dziś w nocy, leciał film, że ktoś zabił jakiegoś biskupa, nie wiadomo kto, a potem podejrzany jest takich chłopak bo uciekał i miał na sobie krew, potem jakiś sławny prokurator zainteresował się tą sprawą i miał być jego adwokatem. Chłopak mówił że był tam (jako ministrant) i była tam jeszcze trzecia osoba, która się na niego rzuciła ale on wtedy stracił przytomność i jak już się obudził to miał ubranie we krwii, słyszał syreny i ze strachu zaczął uciekać, i ten chłopak nazywał się Aron, i był bardzo nieśmiały, niewinny i wgl. Później badała go jakaś babka, przed kamerą i gdy pytała się go o jego dziewczynę, to on się zaczął denerwować bo kamerka jeszcze zaczęła pikać, i ona się go zapytała czy on wie jak to wyłączyć, a on wtedy "Jak niby do diabła!" wrzasnął, i nagle znowu zamienił się w tego spokojnego, i okazało się ża ma on rozdwojenie jaźni, a potem na sali sądowej też wybuchnął, i to podawał się za Roy'a. Jakby w Aronie siedział Roy, i ten Roy był zły, wredny, i wgl. Bo chciał udusić tą adwokatkę, no i sąd wyprowadził go i zamknął do celi a tam zostali wszyscy i sąd zamiast go skazać na karę śmierci, powiedział że da go do zakładu psychiatrycznego na 30 dni pod obserwację, A SKOŃCZYŁO SIĘ TAK ŻE ten adwokat poszedł do jego celi, i mówi mu że nie umrze, to ten zaczął się cieszyć i adwokat dalej myślał że on ma rozdwojenie jaźni, a gdy wychodził to Aron nagle "proszę przeprosić tą panią za szyję" i on "ok" ale moment... Przecież on miał nic nie pamiętać. Bo zawsze gdy wychodził Roy, Aron potem nic nie pamiętał. I on do niego "skąd wiesz o szyi?" a Aron tylko wyjęknął ten adwokat "ach to był twój plan tak?" zapytał z uśmiechem i Aron zaczął się tak podstępnie uśmiechać i powiedział "tak", a adwokat "Czyli że Roy nigdy nie istniał?' zapytał z uśmiechem a Aron "No teraz to mnie zawiodłeś" nagle adwokatowi mina zrzedła "jak to?" i wtedy on z tym uśmiechem podstępnym powiedział: "Nie. To Aron nigdy nie istniał" I tak się skończyło. (ale się rozpisałam ^^) Jak nazywa się ten film? To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Bardzo dobra książka o rozdwojeniu jaźni i dylematach osoby opiekującej się osobą sparaliżowaną i podłączoną do respiratora. MaryMarie traci swoją pozycję jako minister, odsiaduje wyrok w więzieniu i opowiada o swoim członkostwie w Klubie Bilarodowym Przyszłość. Nie tylko dla fanów literatury skandynawskiej. Image NINA DOBREV: Przepraszam, jestem trochę chora. : Och, jaka szkoda. Może powinieneś pić trochę krwi? ND: Czy oferujesz własne? Pamiętaj, kocham tylko krew typu II, pozytywnie! : (Śmiech) Twoje bohaterki, Elena i Catherine, to dwa przeciwieństwa - ucieleśnienie dobra i zła, a kogo osobiście lubisz grać w filmie? ND: W tym sezonie lubiłem grać Katherine, obserwując, jaka była zdesperowana i żałosna, przestała być wampirem. Wcześniej była dominującym złoczyńcą, rodzajem złego geniusza, a teraz, jak każda żywa osoba, może zachorować, zranić się, a to doprowadza ją do szaleństwa! Ale ten sezon nie będzie dla niej łatwy, bo będzie w butach Eleny, będzie musiała być słodka, uważna, co jest sprzeczne z jej naturą! Więc zobaczysz, jaka jest dobrą aktorką, co oznacza, jak dobrą aktorką jestem ja. W takim razie powiedz nam, co o tym myślisz! : A ty sam - słodka i miła Elena czy dominująca i narcystyczna Catherine? ND: Wiesz, to się zmieniło przez lata i jeśli na początku Elena była mi bliska, to dzięki Katherine pojawiła się we mnie bezczelność i zwinność i nawet mi się to spodobało, myślę, że oboje są we mnie. : Pięć lat później, po tylu sezonach, jak utrzymujesz zainteresowanie widzów „Pamiętnikami wampirów”? ND: Codziennie zadaję sobie to pytanie. Jestem zdumiony pracą scenarzystów, ich tekstami, pomysłami, tworzą każdy odcinek w taki sposób, że nawet ja się nie nudzą. To prawda, gram dwie postacie na raz, w zasadzie nie mam czasu na nudę, zawsze jestem w biznesie! Ujęcie z serialu „Pamiętniki wampirów” : Swoją drogą, co sądzisz o krwi? Jeśli na przykład ugotujesz i przypadkowo skaleczysz się, jaka będzie reakcja? ND: Nienawidzę krwi, boję się jej, robi mi się niedobrze. Za każdym razem, gdy upadam lub skaleczę się, denerwuję się, zaczynam szlochać, wzdrygać się, a nawet krzyczeć. Wiesz, są ludzie, którzy reagują na ekstremalne sytuacje działaniem, ale ja jestem jednym z tych, którzy zamarzają i wpadają w otępienie. : Swoją drogą, jaki był pierwszy film o wampirach, który obejrzałeś? ND: Wywiad z wampirem. Byłem tylko dzieckiem, więc nie bez powodu nie musiałem wtedy nawet oglądać tego zdjęcia, jakoś moi rodzice go przegapili. Ale ten mały wampir … jak miała na imię? : Która grała Kirsten Dunst? ND: Tak, tak! Naprawdę ją lubiłem, chciałem być taki sam! Była taka pewna siebie, mimo że była bardzo małą dziewczynką w momencie kręcenia! A jak gorąco byli Brad Pitt i Tom Cruise! Ta zuchwałość, która jest nieodłączna od wampirów - była już dla mnie niesamowicie atrakcyjna i seksowna. : Kto jest bardziej seksowny: Cruz czy Pitt? ND: Pitt, oczywiście! : Mówiąc o seksualności, jak radzisz sobie z miłością i, co najważniejsze, scenami erotycznymi, których jest sporo w serialu. Czy z czasem łatwiej było „łączyć się” z partnerami na planie? ND: Tak, oczywiście, bo znasz już całą ekipę filmową, przyjaźnisz się z nimi, znasz członków ich rodzin, dzieci, ale nadal nie ma mowy o prywatności. Zwykle po prostu przychodzisz na plan i mówisz „Cześć wszystkim, tak, to ja” i zaczynasz odgrywać swoją scenę. : Czego najbardziej się boisz? ND: Chyba rekiny. : Wampirze rekiny? ND: (śmiech) Cóż, są bardzo podobni: obaj są drapieżnikami. Wiem wszystko o rekinach, przeczytałem o nich wszystko, co tylko potrafię, wiem, jak się zachować w przypadku ataku rekina, a jeśli dojdzie do spotkania, prawdopodobnie skopię im tyłek. Chcę któregoś dnia zmierzyć się ze swoim strachem i pokonać go, pływając z wielkim białym rekinem. „Obejrzyj pamiętniki wampirów w telewizji Sony Entertainment”. 1. ciała i duszy. Teoria jaźni stanowi istotny element uniwersalnej filozofii Trentowskiego. (w szczególności oprze na niej swą koncepcję „człowieka rzeczywistego” i peda-. gogikę Obawiałem się tego seansu. Głównie ze względu na swoją zdolność percepcji, która powiedzmy sobie szczerze, nie jest już najlepsza. Bałem się również, ponieważ z reguły dużo wiem o filmie przed seansem. A w przypadku Wroga znałem kadry, zwiastuny i kilka opinii. Sądziłem więc, że wiem już za dużo. Nic nie wiedziałem… Zaczynając od samego tytułu i definicji tego słowa. Wróg stanowi zagrożenie, jest szkodliwy i niebezpieczny. Powinien taki być. Ale co jeżeli czujemy po prostu niepokój związany z czyimś istnieniem? Jeszcze się nie boimy, chociaż czujemy, że ten konkretny byt stanowi zagrożenie. Co jeżeli tak, jak główny bohater filmu Denisa Villeneuve’a – Adam (Jake Gylenhaal) stajemy się świadomi istnienia naszego sobowtóra? I to całkiem niedaleko, na przykład dzielnicę dalej. Gdybym ja miał pewność, że mój sobowtór mieszka sobie na sąsiednim osiedlu, czułbym przeogromny, kurewski niepokój, tak jak filmowy Adam… Adam dowiaduje się o istnieniu Anthonego przez przypadek. Anthony jest aktorem, jednak nie z pierwszej strony list płac, lecz takim, którego zawsze widzimy w tle. To ważne słowo dla tego filmu… tło. Na ekranie jest więc boyem hotelowym, kierowcą. Gdy Adam przez przypadek zobaczył go w filmie i dowiedział się, że osoba ta mieszka w tym samym mieście co on, robi wszystko, by się do niej zbliżyć. W przypadku sobowtóra coś zawsze jest nie tak. Sobowtór to nie brat bliźniak, to osoba podobna. W filmie Wróg Adam wie, że Anthony jest identyczny. Głos, wygląd zewnętrzny, ruch. To taki drugi on. W momencie, gdy zaczyna kopać jest coraz gorzej. To tak jakbyście zbliżali się do reaktora i zwiększało się promieniowanie. Tak właśnie został skonstruowany film. Kiedy Adam odkrywa lub wydaje mu się, że odkrywa tajemnicę, słyszymy i widzimy wiele rzeczy, które przemawiają za stanem paranoicznym bohatera. Kadry z rzutem na wielkie budynki, które przy sprytnym przejeździe operatora „kłaniają” się niczym budynki w Incepcji. Muzyka, której nie włączają na sesjach relaksacyjnych i w końcu duszny, przesycony żółcią filtr na obrazie. Widz czuje całym sobą napięcie jakie powinno towarzyszyć człowiekowi chwilę przed spotkaniem drugiej identycznej osoby. No dobrze… Ale realizacja filmu o rozdwojeniu jaźni lub rzeczywistym sobowtórze byłaby zbyt prosta. Nie czytałem książki José Saramago, na podstawie której Villeneuve nakręcił Wroga, więc nie wiem w jaki sposób zostały opowiedziane wydarzenia na kartach powieści. Villeneuve pozostawia oczywiście dowolną ilość dróg do interpretacji obrazu. Ja się skłaniam ku czemuś innemu. Przedstawiony w filmie świat dwóch osób, Adama i Anthonego, to tak naprawdę jedno i to samo środowisko. Adam jest tak naprawdę Anthonym i ciężko mi to nazwać rozdwojeniem jaźni. Tutaj jaźń jest jedna, a świat jest po prostu na dwóch różnych płaszczyznach. Widzimy mężczyznę złapanego w sidła zawiązującej się na poważnie komórki rodzinnej. Po pierwsze wcale mu się to nie podoba (a jak słyszymy historia z romansem już była), po drugie żona też jest już wyprana z jakichkolwiek emocji i po prostu trwa w związku nie licząc już na nic. Widzimy mężczyznę, nauczyciela akademickiego, który chciałby już sformalizować związek z kobietą, ale nie wie jak się do tego zabrać. Męczy go trwanie w niebycie z kobietą z lekka oderwaną od rzeczywistości. Praca, dom, praca, seks, praca, sen, praca. Hej! A może jakbym się skupił, to okazałoby się, że jestem mężczyzną potrafiącym żyć z kobietą oczekującą dziecka, A może nim jestem? Tylko czasem zapominam i próbuję żyć marzeniami o byciu aktorem? (scena z matką, która pyta Adama, czy znowu ucieka myślami do tych niepoważnych aktorskich ciągot). A gdy Adam już się ogarnął i przypomniał sobie, że czas pozostawić Doriana Greya za drzwiami, żona wyszeptała „Zostań proszę”. Mamy więc według mnie obraz walki jaką stacza w swojej głowie mężczyzna w średnim wieku pragnący być zarówno ustatkowanym panem domu, ale chciałby też wracać nawalony nad ranem i spać do południa. Głównym motorem napędowym bohatera Wroga są więc pokusy. To jest prawdziwy wróg. Pokusa, by rzucić wszystko w cholerę. Gdy masz już dość tej ciąży, kobiety z wielkim brzuchem pałętającej się pod nogami, a pająk wyżera ci coraz większe połacie empatii, zatrzymaj się i pomyśl perspektywicznie. Jeżeli lubisz bawić się własną wyobraźnią i snuć przypuszczenia nad iluzoryczną istotą filmu, gdzie niczego nie należy brać dosłownie, a prawdziwy przekaz jest po drugiej stronie kadru, to doskonały tytuł dla Ciebie Tak się zapędziłem, że prawie zapomniałem o najważniejszym aspekcie tego filmu. Zamknę to w jednym zdaniu. Jake Gyllenhall to aktorska bestia i chociażby dla niego warto po tytuł sięgnąć. Koniec kropka. Czas trwania: 91 min Gatunek: Thriller Reżyseria: Denis Villeneuve Scenariusz: José Saramago (powieść), Javier Gullón Obsada: Jake Gyllenhaal, Jake Gyllenhaal, Mélanie Laurent, Sarah Gadon, Isabella Rossellini Zdjęcia: Nicolas Bolduc Muzyka: Danny Bensi, Saunder Jurriaans

.

obj1xg8ao1.pages.dev/118

obj1xg8ao1.pages.dev/322

obj1xg8ao1.pages.dev/770

obj1xg8ao1.pages.dev/80

obj1xg8ao1.pages.dev/702

obj1xg8ao1.pages.dev/500

obj1xg8ao1.pages.dev/537

obj1xg8ao1.pages.dev/982

obj1xg8ao1.pages.dev/558

obj1xg8ao1.pages.dev/746

obj1xg8ao1.pages.dev/787

obj1xg8ao1.pages.dev/383

obj1xg8ao1.pages.dev/850

obj1xg8ao1.pages.dev/785

obj1xg8ao1.pages.dev/10

film o rozdwojeniu jaźni